 |
|
op op 21/01/16 publiceert Zita: |
Een filmpje op Zita gaat viraal; premature broertjes die tijdens het zogenaamde kangaroeën op hun vaders borst elkaars handjes vasthouden. Dat herinnerde me aan een krantenfoto van lang geleden. Ik heb hem op internet gezocht en gevonden. Maar dat komt straks.
Nog langer geleden had ik, het was een paar maanden na de dood van mijn moeder, in familiekring akelig nieuws te melden; het hartje van het eerste kleinkindje klopte niet meer. Ik was nog wel zwanger, maar zou het kind verliezen. Ik kreeg het echter nietgezegd. Ik kreeg zelfs letterlijk mijn lippen niet van elkaar, was helemaal versteend. Iemand had op een gegeven moment iets in de gaten en nam mijn hand vast. Op datzelfde moment kwam het verhaal er zomaar uit. Soepel, met emotie. Niet dat de familie zat te wachten op een tweede dreun binnen zes weken, niet dat alles toen goed kwam, niet dat ik minder bedroefd was, maar de blokkade die mij versteend had was opgeheven door die ene kleine fysieke handreiking. Ik maak er vandaag de dag nog, of liever gezegd opnieuw gebruik van in mijn praktijk, maar meestal meer gestructureerd via emotional freedom technics (EFT). Zo heet het, maar eigenlijk gebruik ik het meer als een toegang tot veilige, afgebakende fysieke troost.
Als we worden getroost, is dat meestal door zachte woorden en een arm om onze schouder of een schouder die ons geboden wordt om op uit te huilen. Een kind wordt zelfs op schoot genomen, full bodycontact.
Bij experimenten met een jong resusaapje waar men twee surrogaatmoeders voor had gebouwd van hetzelfde model – een van gaas waar een ‘tepel’ op was gemonteerd waar melk uit kwam als het aapje zoog en één van zachte materialen waar echter geen tepel en geen voeding aan verbonden waren – bleek het aapje bij stress zijn heil bij de ‘moeder’ te zoeken die prettig aanvoelde. Het zocht zijn heil niet bij de voedselbron. Aanraking ging voor voeding.
In een derde wereldland, ik weet tot mijn schaamte niet meer welk, waren onder meer de toestanden in overbevolkte, onvoldoende hygiënische couveuses, waar baby’s met hun drie, vier, vijven in de breedte neergelegd werden, dermate desastreus dat het sterftecijfer bij premature kindjes zo hoog lag dat men een experiment aan durfde te gaan wat nog nooit eerder was gedaan bij mensen; er viel toch nauwelijks iets te verliezen. De prematuurtjes – en vergis u niet, daar waren kruimeltjes bij van veel minder dan een kilo – werden permanent op de moederborst gebonden, met hun mondjes rond de tepel. Ik heb er beelden van gezien: net kleine aapjes die zich aan hun mama-apen vastklemden. De moeders gingen naar huis, zetten hun gewone, vaak harde werk voort, verschoven hun piepkleine baby’tjes af en toe naar de andere borst en verschoonden het voorzichtig. Het overlevingscijfer schoot zo omhoog dat er een indrukwekkende documentaire van gemaakt werd en de conclusies ook hier in het Westen zijn doorgedrongen. Ik moet er wel bij vermelden dat de moedermelk in geval van premature geboorte perfect aan de specifieke noden van deze baby’s blijkt te voldoen.
Maar toch, raak je kinderen aan, het hoeft allemaal niet steriel te zijn, het hoeft niet doodstil te zijn, er hoeft niet voorzichtig bewogen te worden, er mag leven in de brouwerij zijn, als er maar hartenklop is, aanraking, huid tegen huid. Dàt nodigt uit tot leven.
Om op mijn inleiding terug te komen; in de eerste week van hun leven lagen premature tweelingmeisjes van elk ongeveer een kilo ieder in hun eigen couveuse aan geavanceerde apperatuur. Hier was er duidelijk geen sprake van een derdewereldland. Maar toch zou één van de twee het hoogstwaarschijnlijk niet halen. Een verpleegster met veel gevoel voor de trieste situatie ging tegen de regels van het ziekenhuis in en legde het stervende, al onderkoelde kindje ten afscheid bij haar tweelingzusje; samen in één couveuse. Toen ze weer vertrouwd tegen elkaar aan lagen, zoals ze zo lang gewend waren geweest in hun moeders buik, legde het sterke meisje uit eigen beweging een arm om haar zwakke zusje heen. De hartslag van het zwakke meisje stabiliseerde zich en haar temperatuur klom naar een gezonde hoogte. Ze heeft het overleefd. Beide meisjes trouwens. Ze zijn inmiddels achttien.
Kijk naar hun foto hieronder en laat u raken.
