Privileges

Een van de huishoudelijke taken waar ik nooit een hekel aan heb gekregen, integendeel, is het ophangen van een wasje in de buitenlucht. Het geeft me een gevoel van onafhankelijkheid en ik geniet van de geuren en het beeld van twee bomen verbonden door een lijn vol in de wind wapperende frisse was. Ik fotografeer ze al tientallen jaren overal waar ik kom. Helaas beginnen het plaatjes uit grootmoeders tijd te worden. En ook ik moet me tegenwoordig behelpen met rekjes, trapleuningen en de topper: de balkonrail boven de Leie.

32 °C. Op dit moment zit ik dankbaar stil te zijn in het gedempte groen  van een relatief koele boomgaard. Met een boek erbij ben ik wat aan het bekomen van een werkjaar waarin zowel voor mij als voor de meesten wel weer genoeg gebeurd is. Gisteren had ik, te midden van al het groen, uitzicht op een prachtig helderblauw wasje aan een wit rek. Het was dat van een ex-vriend bij wie ik op vakantie ben. Zijn wasmand puilde weer eens uit, dus ik zei: “Laat mij maar, ik sorteer de boel wel even”, want in die prille fase van het proces begint hij al psychisch te hyperventileren. Bovendien nodigen oude situaties uit tot het vervallen in oude gewoontes. De blauwe was kwam het eerst aan de beurt en hing even later in de boomgaard.

 “MEFROU, IS DIE WAS FAN U?” donderde plots uit heldere hemel van boven op mij neer. Geschrokken keek ik op naar het dakterras van het penthouse dat ik al eerder had staan bewonderen. Het uitzicht op een waar paradijsje op aarde, werd nog verfraaid door tientallen schitterende aardewerken potten met welig tierend groen erin. Erachter verhief zich een twee verdiepingen hoge indrukwekkend gevormde glaswand. Ertussen vermoedde ik tuinmeubilair van topkwaliteit. De idylle werd overhuifd door een wijnrode zonneluifel die alles in een romantisch licht deed baden.

“MEFROU!” Nu was het zo dat ik haar stem al kende van haar urenlange, opgewekte telefonades met vriendinnen vanachter haar privé groen. Een gerebbel dat ook nu afwisselend voor- en achtergrond is tijdens mijn schrijven. Maar deze adressering was fortíssimo. Ze had nu mijn volle aandacht. En toen dat eenmaal dat in orde bleek, maakte ze met haar wijsvinger het universele gebaar voor verboden. Daar het heel warm was en de wind gelukkig deed wat hij moest doen, zou het illegale wasje binnen het halve uur droog zijn. Mede omdat het opzetten van het rekje veel acrobatie gevergd had en het inklappen een nog onbekend avontuur was, liet ik het maar even zo.

Over smaak valt niet te twisten en over plaatselijke reglementen nog minder; heláás, wat mij betreft. Om mijn ex niet te compromitteren, zijn de overige ladingen braaf de droogtrommel in gegaan.

De droogtrommel, het dure, uiterst milieu-onvriendelijke alternatief. Een vaak onnodig alternatief bovendien, dat meewerkt aan de destructie van ons klimaat. De ramp slaat mondiaal toe, maar sommige plekjes schijnen vooralsnog behoed, zoals deze oase in een toch al adembenemend mooi, welvarend stukje Nederland.  Om dat mee te helpen conserveren, had mevrouw beter kushandjes naar mij, of desnoods enkel het wasje, geworpen vanuit haar geprivilegieerde glazen burcht. Maar na haar de zondvloed. En van haar hart maakt ze ook al geen moordkuil. Zij redt het wel.

Redactie: Petra Hoetz
Afbeelding: was ophangen in Zechin (Dld), gefotografeerd door Manuela Penné