op de sofa bij de therapeut

Ik kan dat niet goed … het is geen kwaliteit van me … op de sofa praten over mezelf. Ik kan praten hoor, als de beste, … Dat zou Tas beaamd hebben. Maar bij een therapeut, een psycholoog of dokter voelt het altijd vreemd aan. Iemand die betaald wordt om met me mee te leven. Iemand die allerhande theorieën aan me toetst en me meegeeft. Theorieën die ik ken, of lees. Ik heb steeds het gevoel dat ik in de realiteit sta en dat de theorie daar soms heel ver van kan staan. Natuurlijk geloof ik dat die afstand ervoor kan zorgen dat een psycholoog of therapeut ziet wat ik niet zie. Maar omgekeerd denk ik ook elke keer dat zij niet zien wat ik zie. Dat zij niet voelen wat ik voel. Moeilijke relatie. Ik heb wel al wat ervaringen met allerhande dokters, psychologen en therapeuten. Eigenlijk zijn dat vooral negatieve ervaringen (een enkeling buiten beschouwing). Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik probeer meer aandacht te geven aan het positieve dan aan het negatieve. Al is dat vaak een verschrikkelijk moeilijke opdracht. 5 jaar geleden toen ik weer ging werken na de dood van vake en de geboorte van Louise, overvielen smart en rouw me erger dan net na het verlies. Ook het verdriet van de te vroege dood van mijn moeke overspoelde me. Een vriendin van me wees me de weg naar een rouwtherapeute. ‘Evamaria’, de naam alleen al zou mijn vader vertrouwen geven. Iemand die wist waarover ze praat, iemand die door haar ouderdom en zachtheid ook mijn vertrouwen won. Ik ging slechts 5 keer. Maar haar gsmnummer stond voor altijd vast in mijn telefoon. Het gaf me steun, gewoon dat nummer te hebben.

Nog geen maand na Tas zijn dood belde ik haar op. Ze was onmiddellijk daar! Ook al was het aan de telefoon, ze voelde nabij. Ik heb maar 3 keer met haar afgesproken. Ze voelde de negatieve ervaringen met anderen haarscherp aan. En ik kreeg onuitgesproken de toestemming om het anders te doen. Ik ga niet meer op de sofa bij haar, ook al is het daar goed. Ik lees haar theorieën in haar boeken en heb haar nummer heel dicht bij me. Ze reageert op mijn blog en mijn Facebook berichten. Ik weet dat ze er zal zijn als ik haar nodig heb.

Waarom helpt zij me wel en anderen niet?

  • omdat ze me laat in mijn verdriet en naast me gaat staan, zonder oordeel, zonder al te veel raad en zelfs zonder opbrengst.
  • omdat ze betrokken is en vertrekt vanuit haar buik
  • omdat ze me sleutels gaf om het anders te doen
  • omdat ze oprecht en echt is
  • omdat ze wetende is
Ik ben haar heel dankbaar daarvoor. Dank je wel Evamaria!
En zoals zij zou zeggen, dit is mijn proces en bij een ander is dat anders. Want ieder van ons is uniek en elk rouwproces is dat dus ook. (Ga je dus wel naar een therapeut die je veel helpt, dan zal ik dat ten volle begrijpen.) Op haar Facebook ontdekte ik deze afbeelding … Het zegt alles – of toch oneindig veel over rouwen.
535290_10153410062346860_8924252739122586740_n

Hoe ik rouw in een afbeelding heb gegoten.

Nele geschreven 6 maanden en 21 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.

en op 29 maart 2016 gepubliceerd op haar blog overspoeldworden.com – Op de sofa bij de therapeut