Vroeger had je honden die waakten en aan de ketting lagen. Met een beetje geluk mochten ze schuilen in een hok. Op het kale hout. De rest dwaalde onbekommerd over straat, net als hun uitwerpselen. Voor we de school in gingen of ons huis, moesten we altijd onze zolen laten controleren. Soms liep dat mis….
Blog
Broodnodig
Ze zijn er; de mensen die op de hele wereld niemand hebben. En nee, ze hebben dat niet per definitie ‘zelf gezocht’. Je hoeft maar enig kind te zijn, je ouders te verliezen of vaak verhuisd te zijn – dat hakt in je vriendenkring. Voeg daar nog het gemis van kinderen of werk aan toe,…
Op harde zolen
“You angry?” vroeg hij. “Yessss.” zei ik. En dat wás ik! In deze column ben ik even niet de therapeut maar gewoon een ouder wordende vrouw. Eentje die op doodgewone dagen pijnlijk wordt herinnerd aan hoe zichtbaar ze wordt op het moment dat de wereld vindt dat ze eigenlijk onzichtbaar moet zijn. Jonge mensen, eerlijk…
Wat zacht is, is nog niet zwak
De kleine Luna werd (alweer?) twintig jaar geleden, samen met haar au pair dodelijk slachtoffer van een willekeurige, racistische aanval. De dader kwam gisteren onder strenge voorwaarden ‘vrij’[1] en terwijl België – begrijpelijk – schreeuwt, belandt in een storm van meningen en hem met de vinger wijst, is de reactie van juist Luna’s eigenste moeder er…
‘Uit doen put men tot doen zijn krachten’
Heerlijk is het om samen te zijn met mensen om wie ik geef. Herbronning is voor mij echter: veel alleen zijn, in stilte. Dat is altijd al zo geweest. Zoeken is het naar vrienden en partners die dit niet als persoonlijke afwijzing ervaren. Na een wekenlang redelijk aangenaam gekkenhuis rond de jaarwisseling, kwam er…
Soep met Brood
De mens, in al zijn grootsheid en kleinheid, boeit me mateloos. Dat doet mij ’s avonds weleens verzeilen in teeveeprogramma’s als ‘Where the wild men are’, ‘Spoorloos’, ‘Over mijn lijk’, ‘Je zal het maar hebben”, ‘Help, mijn man is klusser’, ‘Ik vertrek’ en heel soms ‘Steenrijk, straatarm’. De formule van die laatste serie: twee gezinnen…
Op de achtergrond
De ambulance werd met ongeduld afgewacht, was er godzijdank snel en de verpleegkundigen, beiden mannen, deden hun intrede daadkrachtig, vriendelijk en geruststellend. Topteam leken ze me. Ik bleef op de achtergrond. Hij leeft en is in goeie handen, is ons verzekerd. Sinds ik afhankelijk ben van het openbaar vervoer, lukt het me nauwelijks meer om…
EKR en andere pioniers
Rouw als levenslange, persoonlijke en unieke aanpassing aan verlies en aan een wereld die voorgoed veranderd is door dit verlies. Rouw is niet lineair en er staat geen tijdslimiet op. Als meneer Alexander Bell de telefoon niet had uitgevonden, dan had een ander op een goed moment wellicht iets vergelijkbaars bedacht en hadden we het…
De wolven zijn nooit weg geweest
Dat ik redelijk Bijbelvast ben en als puber jarenlang de katholieke kerk bezocht, lag volledig aan de kortsluiting in het brein van een man die in feite niets over mij te zeggen had, maar fataal veel over zijn gezin. Later in mijn leven heb ik mij met veel overtuiging uit laten schrijven bij de katholieke…
Privileges
Een van de huishoudelijke taken waar ik nooit een hekel aan heb gekregen, integendeel, is het ophangen van een wasje in de buitenlucht. Het geeft me een gevoel van onafhankelijkheid en ik geniet van de geuren en het beeld van twee bomen verbonden door een lijn vol in de wind wapperende frisse was. Ik fotografeer…