Iemand stuurde me een artikel toe uit de Humo. Nu lees ik dat blad uit protest niet meer sedert zij een paar keer achter elkaar mijn zorgvuldig ingekorte open brieven nog eens redigeerden totdat de boodschap ervan wat mij betreft verdwenen was. Erger nog, in een specifiek geval dacht mijn Humo lezende vriendenkring, en wie weet ook cliënten, dat ik pro Marc Dutroux was. Daarin nog een stevig handje geholpen door de door de Humoredactie verzonnen titel ‘Kop op, Dutroux!’ erboven. Toen had ik het wel gehad. Maar bij deze, nee, ik sympathiseerde niet met meneer Dutroux, ook niet een heel klein stiekem door de Humoradar opgepikt beetje. Maar ik was wel blij dat iemand aan mijn onlangs geposte stukjes op Facebook dacht toen zij het Humoartikel las over een euthanasie die veel stof heeft doen opwaaien. Mijn eerdere stukjes hadden als strekking dat mensen in grote geestelijke nood vaak (langer) overleven dankzij een toestemming tot euthanasie in plaats van ondanks. En dat het euthanaseren van iemand met liefdesverdriet geen reclame is voor euthanasie bij ondraaglijk en uitzichtloos geestelijk lijden. Voorbeeld was Tine, het zusje van twee vrouwen die de euthanasie van hun zus groot in de kranten aanklaagden. Nu blijkt na intensieve gesprekken met nabije vrienden van Tine, dat er al jaren, eigenlijk levenslang, sprake was van alle voorwaarden voor deze hulp bij zelfdoding/euthanasie. Dat lucht me (voor zover je daar in zulke omstandigheden in die termen over mag spreken) in zekere zin op. Er is kennelijk gebeurd wat zij werkelijk wilde, om gegronde redenen die een constante in haar leven vormden.
Het geval laat anderzijds ook zien hoe aartsmoeilijk de legitimiteit van zo’n zelfgekozen einde voor bezorgde familie te aanvaarden kan zijn. Ze willen er niet aan en gaan vechten. Tot in de krant dus soms.
Ik wens de overlevende zusjes, familie en vrienden heel veel sterkte toe met hun verlies en hun gevecht en alles wat ze nu over zich heen zullen krijgen. Het is nog niet voorbij en zal dat nog heel lang niet zijn.
Zie ook: VOOR ALS IK NIET MEER KAN Evamariajansen.blogspot.be