Deadlines

… Dat klopt toch niet? Kinderen moeten toch kinderen kunnen zijn en niet volgepompt worden met inhoud waar ze in hun toekomst in principe altijd een muisklik van verwijderd zijn? Als je het mij vraagt, valt er nog genoeg zinnigs te leren waar geen enkele school tegenwoordig nog tijd voor in kan ruimen …

Qua werk (als psychotherapeut) had ik het de laatste tijd rustig. Dit in tegenstelling tot veel anderen. Niet dat mensen het plotseling gemakkelijker hebben, was het maar zo. Nee, ze hebben gewoon de tijd niet meer om te komen. Naast hun eigen vergaderingen, deadlines en vakantievoorbereidingen, worden ouders tegenwoordig ook nog eens belast met het moeten geven van een begeleiding die eigenlijk vanuit scholen zelf zou moeten komen. Het onderwijs holt kwalitatief achteruit, horen we steeds, maar de hoeveelheid inhoud die kinderen al jong moeten verwerken, is bedenkelijk. Héél veel wordt er goeddeels thuis uitgelegd en ingestampt. Persoonlijk vind ik twee derde waardeloos als leeftocht. Dat een intelligent meisje van negen dagelijks na haar schooluren nog drie uur thuis begeleid moet worden en de tijd niet heeft om haar tiende verjaardag behoorlijk te vieren. Dat klopt toch niet? Kinderen moeten toch kinderen kunnen zijn en niet volgepompt worden met inhoud waar ze in hun toekomst in principe altijd een muisklik van verwijderd zijn? Als je het mij vraagt, valt er nog genoeg zinnigs te leren waar geen enkele school tegenwoordig nog tijd voor in kan ruimen.

Gezinnen gaan overwerkt de vakantieperiode in. Vakantie betekent leegte. Oeps, weer zo’n struikelblok. Negen weken leegte voor de kinderen! Voor de ouders echter zes of zeven weken goochelen met kampen, bosklassen, zeeklassen, schoolpleinwerking, opa’s & oma’s, exen, ruilbeurten met andere ouders, etcetera. En daarna gaan de leerkrachten weer aan de slag met een verwilderd volkje. Wat zetten wij mensen ons en elkaar allemaal vast in een kluwen van de meest stupide regels. Regels die ons worden opgedrongen door personen die niet altijd de helderste geesten zijn. Een gemiddelde groep kleuters hanteert  betere spelregels om het een beetje gezellig te houden in de zandbak. Althans zo is mijn kijk erop.

Soms echter heeft een lastige situatie een positieve bijwerking. De ouders van het eerder vermelde meisje van tien met de torenhoge stapels huiswerk, zijn al jaren uit elkaar. Het contact onderling kan heel wisselend zijn, maar als het hun kind betreft, trekken ze standvastig één lijn. Bij nood of op feestdagen slaan ze de handen ineen en ze verdragen in functie van dit kind beduidend meer van elkaar dan ze anders zouden doen. De afgelopen lente werden ze voor het eerst geconfronteerd met fikse naschoolse begeleiding. Daar de één uit het buitenland komt en de taal niet voldoende machtig is, terwijl de ander geen bolleboos is in exacte vakken, moesten ze de handen nog meer ineen slaan dan ze al gewend waren. In ‘zijn week’ reisde zij er regelmatig heen om hem bij te staan met het huiswerk en andersom kwam hij haar kant op als hun dochter zijn specifieke kwaliteiten nodig had maar het ‘mama’s week’ was. Ze wonen nogal ver uit elkaar en al snel onstond de gewoonte dat degene die geen huiswerkdienst had, kookte. In dit geval ging de weg naar het hart van zowel de man als de vrouw via de maag; ze kwamen weer samen. Nu voor hen hopen op een stressvrije vakantie. Voor iedereen trouwens. Mocht het bestaan.

_{Afbeelding: Marijke Blokdijk, die in 1975 haar pennenzak, agenda en schooltas tekende.}