Patty Brard, deze op zijn minst uitbundige Nederlandse media-dame zweeft al decennia lang het randje van mijn bewustzijn in en uit, steeds per toeval. Ik ken haar te weinig om te stellen dat haar tv-persoonlijkheid me wel of niet ligt. Mijn interesse werd vandaag pas gewekt, ook weer toevallig, door een weekblad. Ik had nog willen kijken welk, maar ben het vergeten, het was in elk geval roddelderoddel en verdraaid mooie prinsessen. Daarin heeft Patty Brard kennelijk een plekje veroverd in een vragenrubriek voor mensen met problemen. Zij nu ook al? BN’rs en BV’s kunnen zich toch wel wat permitteren, vroeger zetten ze daar toch geschoolde therapeuten/psychologen voor in? Hoewel ik bij hun adviezen ook weleens iets weg moest slikken. Maar toegegeven, ik vond Brards antwoorden niet slecht. Er zat echter één vraag bij waarvan ik dacht; oei, dít is een moeilijke!
Het gestelde probleem in het kort. Een vrouw had haar beste vriendin verloren en de dochter van die vriendin, die dus geen mama meer had, kwam sedertdien twee-keer per week bij haar eten en wat warmte bijtanken. Wellicht ook om raad vragen en wat traantjes plengen. Het werd een beetje veel voor het gezin van die vrouw, vooral man en kinderen vonden dat ze meer ruimte behoefden dan ze nu kregen door die inbreuk op hun tijd en privacy. Aan Patty werd gevraagd hoe ze dit het meisje zo voorzichtig en vriendelijk mogelijk aan haar verstand konden brengen.
‘Oei, dit is een moeilijke!’, dacht ik dus, blij dat ik niet in Patty’s schoenen stond. Ik hield me al vast en bereidde me voor op boodschappen als: ‘Zij moet beseffen dat jullie ook recht hebben op een privéleven’, ‘Neem haar mee op een etentje en probeer begrip voor jullie situatie bij haar te creëren’, ‘Wees eerlijk’, ‘Ze moet leren om met haar verdriet naar haar vader en haar eigen familie en vrienden te gaan, niet in haar moeders kringen blijven hangen’, ‘Je moet er in de eerste plaats zijn voor je eigen man en kinderen, als die daarom vragen’, etc.
Maar Brard liet zich niet kisten: ‘ Ik vind dit heel erg moeilijk’, schreef ze. Ten eerste een open en moedig begin, ten tweede: zij dus ook! En verder ging het, ik citeer letterlijk: ‘Stel dat jou iets overkomt en jouw kinderen kloppen aan bij je beste vriendin om hulp? Hoe zou jij het vinden als die vriendin dan niet de nodige tijd voor hen nam? Ik denk dat je met jouw man en kinderen een gesprek moet hebben waarin je dit vergelijk trekt. Maak duidelijk dat dit meisje jullie nu allemaal nodig heeft, of dit nou elke dag is, of één of twee of drie keer in de week. Dat is even niet anders. Als zij het verlies van haar moeder en het uiteenvallen van de familiestructuur dadelijk een plekje heeft gegeven, zal dat vanzelf minder worden, maar voor nu is het jullie plicht er voor haar te zijn. Er bestaat geen zachte en subtiele manier om iemand te zeggen dat je geen zin hebt om tijd voor ze te maken. Liefs, Patty’
Er bestaat geen zachte en subtiele manier om iemand te zeggen dat je geen zin hebt om tijd voor ze te maken. Bam! Brard slaat met haar vuist op tafel. Jullie willen in deze zwartste der tijden van haar af? Mooi niet! Zet jezelf eens één keer in je leven niet op de eerste plaats. Er is soms nood die het afschermen van je ego-behoeftes volledig in de schaduw stelt.
Behoudens wat taalkundig gemekker (wat ik achterwege laat) heb ik aan haar antwoord nu eens echt helemaal niets meer toe te voegen. Hoewel, ‘dadelijk een plekje heeft gegeven’ is wat mij betreft wat ongelukkig uitgedrukt, maar alla, daar gaat het hier nu even niet om. Ik heb de bewuste bladzijde gefotografeerd en een beetje tekst voor mijn column van haar gestolen. En omgekeerd deed zij dat voor even met mijn hart.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.