… Met hun armen over elkaar geslagen en hun benen gespreid, wachten ze af. Comfortabel achterover leunend op hun tronen, hun kroonjuwelen lichtjes afgetekend…
Zie ze komen. De drie broers en nog een zus. Mooie, rijzige mensen. Charmant, diplomatiek, welopgevoed en intelligent. De ouders zijn gestorven, maar vroeger was dit een voorbeeld-gezin waar naar werd opgekeken. Ook in niet geringe mate door henzelf overigens. Onder de aantrekkelijke buitenkant echter, verbergen alle mannelijke leden van het gezin een snoeihard egoïsme. Mannen, vroeger ook de vader, die hóe zus ook aanklopt, vraagt, smeekt, zich desnoods aan hun voeten werpt bij een geschil, superieur blijven zwijgen. Met hun armen over elkaar geslagen en de benen gespreid, de kroonjuwelen duidelijk afgetekend, wachten ze af. Comfortabel achterover leunend op hun tronen. De knuppel hebben ze lang te voren al in het hoenderhok gegooid; de wanhoop en het daaruit voortvloeiende wangedrag -lees emotionaliteit- van hun zus komen vanzelf wel. Als het zover is en ze breekt, maken ze het werkje af met een paar vernietigende oordelen over haar gemanipuleer -lees emotionaliteit-. Niet op inhoud ligt de focus, maar op de manier waarop ze toehapt op hun vilein uitgegooide visjes. Als het éven kan, hebben haar broers getuigen bij het spel. Liefst mensen die belangrijk voor haar zijn, bij voorbeeld haar gezin. Na haar publieke nederlaag buigt ze vol schaamte het hoofd en verdrinkt in een poel van schuld en negatieve zelfreflectie. Terwijl de heren, verenigd door het gezamenlijke doelwit, en lekker bijgetankt* weer soepeltjes verder gaan. De getuigen weten niet meer wat ze moeten denken; is hun vrouw, vriendin of moeder onbetrouwbaar? Want waar rook is, is vuur. Toch? En het gebeurt haar zo vaak …
Wat de buitenwereld ziet, zijn drie kanjers van mannen aan wier integriteit niemand twijfelt. Geen seconde. Ook hun zusje niet. En dat is haar valkuil. Vooral in familiale setting of elders als er aan haar woorden wordt getwijfeld, komt ze door alle geleden ondergraving warrig en een tikje ongeloofwaardig over. Ze valt binnen het schijnbaar smetteloze gezin duidelijk uit de toon en de deiningen om haar heen zal ze wel aan zichzelf te danken hebben; aan haar broers kán het toch niet liggen? Bovendien slaat de verwarring meestal pas toe als zij ten tonele verschijnt. Dus?
Aan dat gezin moet ik tegenwoordig weleens denken nu prins Harry uit Engeland aan de publieke schandpaal wordt genageld. Niets van wat die beweert, wordt voor waar aangenomen. Met rotsvaste zekerheid worden de ‘ware feiten’ over hem gespuid door mensen die, net als ik, geen idee hebben. Ook de aanklacht van Harry, zijnde dat die knappe, charismatische en zijn positie zeer toegewijde William hem gepest en gebruuskeerd zou hebben, is ongeloofwaardig volgens onze vele psychologen van de koude grond. Harry wordt mondiaal uitgelachen en William gaat zwijgend (meer is er niet nodig, heeft hij al lang geleerd) verder met zijn prinselijke taak.
Toch herinner ik me heel goed hoe vroeger bekend was, dat diezelfde ‘Wills’ een echte pestkop was en driftbuien had. Van die uitbarstingen schijnt bekend te zijn dat ze hem nog steeds weleens plagen. Waarom ook niet? Ieder mens heeft recht op zijn of haar mindere kantjes. Maar waarom wordt het van Harry dan niet aangenomen nu hij het bevestigt? (Er zijn filmpjes uit de oude doos die het illustreren bovendien). Ik vermoed dat het algemene ongeloof mede voortvloeit uit het feit dat William in publiek te aardig, te knap en te uitgebalanceerd overkomt om een schaduwkant plausibel te maken voor de gemiddelde toeschouwer. Een effect dat nog versterkt wordt door het lieflijk wuivende voorbeeld-gezinnetje aan zijn zijde. Mensen, we weten het écht niet. Of niet echt en dat is net zo gevaarlijk.
Onlangs zette ik een filmpje op Facebook waarin je een narcistische moeder haar dochter emotioneel zag mishandelen terwijl de omstanders -in de greep van moeder- de dochter op verschillende manieren ook nog eens afvielen. De te aanwezige broer hitste subtiel de moeder op en de te afwezige vader (die zijn rugbywedstrijd op de teevee liefst ongestoord afkeek) viel vanaf de zijlijn zijn dochter aan over haar toon en haar manieren. Terwijl het de moeder was die zich misdroeg en de verslagenheid, het ongeloof en het toenemende stemvolume van haar dochter zelf had uitgelokt. Ze speelde, nadat ze haar kind volledig de grond in had geboord, overtuigend de slecht begrepen, doch goed bedoelende moeder.
Pest iemand lang genoeg, citeer hem vaak genoeg verkeerd, maak hem vaak genoeg monddood en verdacht. Wacht dan rustig af en het echte slachtoffer wórdt wild en luid en wellicht ongenuanceerd en emotioneel en huilerig en vloekerig en de hele rataplan waardoor het zichzelf alleen nog maar ongeloofwaardiger maakt en zo zijn belagers in de kaart speelt. Dit werkt in hoge mate isolerend. En als isolatie onvrijwillig is, verzwakt ze de positie van het slachtoffer nog meer. Daarom is dit een veelgebruikte tactiek bij narcisten.
Harry; het zusje uit het begin van deze column; de dochter uit het FB-filmpje en nu ook Bart de Pauw. Na zijn suïcidepoging zit die extra stevig in het zadel van het slachtoffer zijn van die vrouwen die hijzelf maar niet met rust kon laten. Dat laatste staat vast. Bart, de grappige, geniale teeveetrofee, van wie het lastig is een ongunstig aspect te onderkennen. Zelfs als de bewijzen op tafel liggen, worden die op sociale media ontkend of glashard genegeerd en erger nog, zijn slachtoffers worden voor schut gezet; àlles doen we om de slecht verteerbare waarheid niet te hoeven onderkennen. Een BDP als roofdier past niet in ons denkraam. En wat we niet willen zien, zien we niet. Blindheid ten koste van de werkelijke slachtoffers.
*Narcisten voeden hun ego met en ten koste van de levenslust en het zelfvertrouwen van hun slachtoffer. Ze doen hun energie op aan het uitvechten en winnen van de conflicten die ze zelf veroorzaken. De commotie die dan ontstaat, schuiven ze steevast in de schoenen van de ander die ‘weer moeilijk doet’ en die in steeds grotere verwarring en verbijstering achterblijf, met meestal een berg schuldgevoelens over misstappen die in feite geen misstappen waren.
Foto: internet
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.